Μεγάλη και ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε στην ιστοσελίδα thespotlight.gr η Αρχοντούλα Βολακάκη, μία από τις μεγάλες μορφές της ελληνικής επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Η τετράκις πρωταθλήτρια Ελλάδας του απλού γυναικών, αλλά και κάτοχος πολλών πανελλήνιων τίτλων σε όλα τα υπόλοιπα αγωνίσματα της μεγάλης κατηγορίας, όπως και στις μικρές ηλικίες, μίλησε επί προσωπικού, αλλά και γενικότερα για το άθλημα. Η πρώην διεθνής αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στο ξεκίνημά της, στην καριέρα της και στην πρόωρη αποχώρησή της από τη διεθνή σκηνή, στη σημασία της ολυμπιακής συμμετοχής της το 2004 στην Αθήνα, σε πράγματα, που μπορούσε να κάνει και δεν έκανε στο άθλημα και στο πώς μπορούν τα αγωνιστικά τραπέζια να προσελκύσουν περισσότερα παιδιά. Η συνέντευξη της νυν αθλήτριας του ΑΛΦΑ έχει τίτλο «το πινγκ πονγκ πρέπει να μπει στα σχολεία για να το γνωρίσουν τα παιδιά» και την υπογράφει η Ελευθερία Στρατομήτρου. Παραθέτουμε αποσπάσματα, ενώ ολόκληρο το κείμενο οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το δουν στο λινκ http://thespotlight.gr/arhontoula-volakaki/.
Γιατί διάλεξες να ασχοληθείς με το πινγκ πονγκ και όχι με κάποιο άλλο άθλημα;
Ήταν εντελώς τυχαία επιλογή. Ασχολούμουν με το κολύμπι και έπαιζα τένις. Ήταν ο πατέρας μου όμως έφορος στην ομάδα των Χανίων και μια μέρα πήγα μαζί του για να μη μείνω μόνη στο σπίτι. Ξεκίνησα να παίζω πινγκ πονγκ στην ηλικία των έντεκα που θεωρείται μεγάλη ηλικία για το συγκεκριμένο άθλημα. Η ιδανική ηλικία για να ξεκινήσει κάποιος να παίζει πινγκ πονγκ είναι γύρω στα οχτώ.
Είναι από τα αθλήματα που δεν έχουν ακόμη στην Ελλάδα πολλούς υποστηρικτές. Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει, κατά τη γνώμη σου, για να αλλάξει αυτό και να το αγαπήσουν τα νέα παιδιά;
Είναι δύσκολο να το παρακολουθείς τηλεοπτικά, λόγω του ότι είναι μικρό το μπαλάκι και μεγάλες οι ταχύτητες. Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει η απαιτούμενη διαφήμιση και προβολή, που θα μπορούσε να είχε γίνει. Σαν άθλημα έχει επιτυχίες. Έχουμε πολύ καλό επίπεδο. Θα μπορούσε σίγουρα ο τρόπος που το έχουν προμοτάρει να ήταν πολύ διαφορετικός. Να μπει στα σχολεία για να το γνωρίσουν τα παιδιά. Τα περισσότερα σχολεία έχουν από ένα τραπέζι πινγκ πονγκ. Κι έχουν κάνει τα τραπέζια πίνακες ανακοινώσεων και κολλάνε πάνω χαρτιά. Ας ανοίξουν όλα αυτά τα τραπέζια που είναι κλειστά σε όλα τα σχολεία κι ας αφήσουν τα παιδιά από μόνα τους να παίξουν, αν δεν μπορούν οι γυμναστές να τους δείξουν. Ακόμα κι αυτό θα βοηθήσει. Το σχολείο της κόρης μου έχει τέσσερα τραπέζια πινγκ πονγκ. Τα έχουν κλειστά, όρθια και πάνω κολλάνε διάφορες ανακοινώσεις. Επτά στα δέκα σχολεία έχουν τραπέζια πινγκ πονγκ και τα έχουν για αυτή την χρήση.
ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΟΣΟ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ, Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Έχεις ζήσει την εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 στην Αθήνα. Πώς μπορείς να περιγράψεις το συναίσθημα αυτό;
Ίσως μπορώ να τη συγκρίνω με τη γέννηση των παιδιών μου. Τόσο σημαντική, τόσο ιδιαίτερη, τόσο ξεχωριστή. Τόσο έντονη! Ήταν ιδιαίτερη όλη η στιγμή. Η συμμετοχή, ο τόπος και ο χρόνος. Ήταν όλα ιδιαίτερα.
Ποια σημαντική αθλητική σου στιγμή ξεχωρίζεις;
Μπορώ να ξεχωρίσω σίγουρα το χρυσό στους Βαλκανικούς νέων γυναικών. Ξεχωρίζω επίσης τη στιγμή που στο Πανευρωπαϊκό του 2002 κέρδισα την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης στα προκριματικά. Και σίγουρα υπάρχουν πολλές καλές στιγμές, όχι τόσο μεγάλες σαν διάκριση, αλλά πολύ σημαντικές για εμένα. Όπως όταν σε πολύ μικρή ηλικία κατάφερα και πήρα το Πανελλήνιο γυναικών ή το τοπ 12 γυναικών.
Ποιος ήταν ο λόγος που σε έκανε να αποσυρθείς από την ενεργό δράση;
Μετά από δεκαοχτώ χρόνια συνεχούς παρουσίας στην εθνική ομάδα ήταν μεγάλη η κούραση που είχε συσσωρευτεί. Η πίεση της τελευταίας διετίας πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν πολύ μεγάλη. Αρκετό καιρό μετά από την απόφαση που πήρα σκέφτηκα ότι ήταν μια βιαστική απόφαση γιατί ήμουν στην καλύτερη στιγμή της αθλητικής μου καριέρας όταν σταμάτησα. Ήταν όμως τόσο μεγάλη η κόπωση που δεν είχα τη διάθεση και τη δύναμη να συνεχίσω να το κάνω με τον ίδιο ρυθμό και δεν θα ήθελα να το κάνω μέτρια. Έτσι, αποφάσισα πως θα ήταν καλύτερα να σταματήσω και να αποσυρθώ από το να κάνω κάτι μέτριο.
Είσαι μητέρα τριών υπέροχων παιδιών. Τα παιδιά σου ασχολούνται με το πινγκ πονγκ;
Η κόρη μου, που είναι εννέα ετών, έχει ξεκινήσει να παίζει εδώ και ένα μήνα και τη βλέπω πολύ ζεστή και μου αρέσει πολύ αυτό. Τα αγόρια είναι πιο μικρά, 5 και 6 ετών. Έχουν επαφή με το αντικείμενο. Έχουν έρθει στην ομάδα του ΑΛΦΑ. Τρέχουν, παίζουν κάποιες φορές αλλά δεν μπορούν ακόμα να αντιληφθούν τι πρέπει να κάνουν σε αυτό το άθλημα.
Συνεργάζεσαι με τον αθλητικό σύλλογο ΑΛΦΑ Καλλιθέας. Ποιο είναι το αντικείμενο σου εκεί και πώς προέκυψε η συνεργασία σας;
Προέκυψε τυχαία, από μια συζήτηση με τον πρόεδρο της ομάδας Θανάση Δελαρόκα, και άρχισα να είμαι στην ομάδα ως προπονήτρια. Ξεκινήσαμε σιγά σιγά την ομάδα για να ανέβουμε κατηγορία. Αυτή τη στιγμή είμαστε στην Α2 και απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα θα καταφέρουμε να ανέβουμε στην Α1. Ξεκίνησε η ομάδα από πολύ χαμηλά. Είναι καθαρά οικογένεια, παρέα. Το κλίμα σου δημιουργεί τόσο καλή διάθεση και νιώθεις ότι κάνεις αυτό που σου αρέσει. Είναι χαλαρά όλα, χωρίς πίεση γιατί το ξεκινήσαμε ερασιτεχνικά. Άλλο αν έχει φτάσει σε πολύ καλό επίπεδο αυτή τη στιγμή.
Για ποιο πράγμα μπορείς να πεις ότι έχεις μετανιώσει στη ζωή σου και αντίθετα για ποιο πράγμα δεν έχεις μετανιώσει;
Δεν έχω μετανιώσει για κάτι που έχω κάνει, γιατί και κάτι να πήγε στραβά έμαθα από αυτό και δεν το ξαναέκανα. Τώρα αυτό που ήθελα να είχα κάνει και δεν το έκανα, ήταν να ήμουν στην ενεργό δράση και στην εθνική ομάδα για δύο-τρία χρόνια ακόμα. Να είχα κάνει την μεταγραφή που είχα κανονίσει μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες για την Ιταλία. Την τελευταία στιγμή την αρνήθηκα γιατί είπα ότι θα σταματήσω. Ήθελα να είχα δώσει στον εαυτό μου την ευκαιρία να παίξω δύο χρονιές στο εξωτερικό».
